Προσπαθείς να φερθείς φυσιολογικά. Θέλεις να είσαι ο εαυτός σου, αλλά να μην χάσεις και τίποτα απ’ την αίσθηση του ταξιδιού. Παρατάς όλα τα πράγματα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και για λίγο ξαπλώνεις. Αφήνεσαι στην κούραση απ’ την πολύωρη πτήση και λες από μέσα σου: «ας ξαπλώσω λίγο, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς μόλις ήρθα. Έχω τόσο χρόνο μετά για να χαθώ στην πόλη».
Τα ίδια μαξιλάρια, σεντόνια και η θέα απ’ το δωμάτιο στον όροφο. Κλιματισμός και ζεστό νερό με πίεση στο μπάνιο. Αλλάζεις και γίνεσαι πάλι άνθρωπος. Αυτός ο ίδιος που ήρθες. Προς το παρόν ίδιος.
Ξεδιπλώνεις τον χάρτη που βρήκες στη ρεσεψιόν και θυμάσαι το χαμόγελο της νεαρής κουβανής στην υποδοχή. Ο νους σου σταματά στον τρόπο που σε κοίταξε, στα μακριά της δάχτυλα και στις αγγλικές φράσεις της με ισπανική προφορά. Χαμογελάς και κοιτάς τον χάρτη. Σκέφτεσαι ότι πολύ εύκολα θα μπορούσες να τον χάσεις και πρέπει να βρεις έναν ακόμα· μια ακόμα επικοινωνία μαζί της. Κάπως έτσι θα αποτυπώσεις για τα καλά το χρώμα απ’ το δέρμα της και τα καταπράσινα μάτια.
Κρύβεις τον χάρτη βαδιά στη βαλίτσα σου και με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι βγαίνεις απ’ το δωμάτιο. Τοποθετείς τα γυαλιά ηλίου ανάμεσα στα μαλλιά σου και πατάς το κουμπί του ισογείου.
Η βάρδια στην υποδοχή έχει αλλάξει και εσύ είσαι πλέον χωρίς χάρτη. Παρατηρείς τον χώρο, αλλά δεν εντοπίζεις το χρώμα των ματιών της. Βγαίνεις στη ζωή της Αβάνας και κατεβάζεις τα γυαλιά. Η μηχανή σού γλιστρά.
κλικ…